Life goes on, ook in 2011. Intussen zijn de eerste vluchten van het nieuwe jaar ook weer een feit. Stilaan begint het voorlopige einde van de IFR training in zicht te komen, maar laat nu dat juist het leukste deel zijn. Net zoals tijdens mij VFR fase doe ik nu een aantal navigatievluchten . Vorige week zijn we onder andere naar Blythe, Yuma en San Diego geweest. Vooral die laatste was behoorlijk interessant om te vliegen. Mijn flightmate heeft de vlucht richting San Diego gedaan met oa een touch and go in Yuma, waar overigens een Boeing 787 stond, en de schitterende nadering over de stad zelf tot op de internationale luchthaven. Op zulke momenten voel je je toch maar klein, als je met je Diamond 40 tussen de grotere jongens – lees B737 & A320 – gaat hangen. Ginder van plaats verwisseld en vervolgens heb ik de terugweg gevlogen met een vertrek over de stille oceaan en een schitterend uitzicht over de kust. Drie uur en een touch en go in Yuma later stonden we weer op vertrouwde bodem.
Waarom een touch en go maken in Yuma? Yuma is een van de weinige luchthavens waar je een PAR nadering kan vliegen. Tijdens zulke nadering sta je in continue radioverbinding met een controleur die je als het ware door de gehele nadering praat. Hij geeft je richtingen en hoogtes om te vliegen en tijdens de laatste delen van de nadering zegt hij of je links/ rechts van de landingsbaan zit en of je te hoog of te laag zit voor een goed glijpad.
Intussen is missie 100 ook al een feit en het begint hier hoe langer hoe meer af te korten. Zoals we momenteel gepland staan gaan we terug voet op Belgische bodem zetten rond 15 februari. Nog een dikke maand te gaan dus.
Morgen is het ook weer mijn verjaardag. Het zal een speciale worden. Voor het eerst in het buitenland en de getallen veranderen ook weer grondig. Van een 1 naar een 2, dus gedaan met het tiener zijn, op naar de echte volwassen wereld, hoewel dat je dankzij een school als SFA daar wel sinds het begin van de opleiding in gedropt bent.
Groetjes uit een zonnig Amerika,
Vincent
Posts
