Bye Bye Arizona!

Hallo iedereen,

Bij het schrijven van dit bericht zit ik op een slordige 35000 voet  ergens op de grens tussen de Verenigde Staten en Canada. Dit betekent concreet dat het Amerika avontuur er op zit en een cpl licentie binnen is!

Sinds het laatste blogbericht is er nog heel wat gebeurd. Na mijn geslaagde 104 check – wat onze interne instrument check is – ben ik midden januari op de DA42 beginnen vliegen. Dit is een lichte tweemotorige 4-zitter. Twee maar 180 paarden op de vleugels en weer een G1000 aan boord, dus klagen mogen we zeker niet.

De eerste missies verliepen heel goed en we gingen tegen een heel goed tempo vooruit. Tot er begin februari een bericht uit Brussel kwam dat er tot en met 23 februari geen checkinstructeur beschikbaar was. In onze opleiding is het echter zo dat onze eindcheck in Arizona door een Belgische examinator – toegewezen door de BCAA – moet afgenomen worden. Twee weken zo goed als niet vliegen was hier het resultaat van.

Maar goed, op 24 februari was het dan zover. De dag der dagen, de vlucht der vluchten (tot nu toe) was ingeroosterd. Op het programma stond een navigatie naar Tucson (KTTUS).  Het eerste deel van het ‘examen’ was een mondelinge ondervragen over oa regulering, gekozen route en technische vragen over het vliegtuig in kwestie. Eenmaal opgestegen zijn we begonnen met de navigatie tot op een bepaald moment wanneer ik moest uitwijken door gesimuleerd slecht weer waardoor ik geen grondreferenties zou kunnen behouden.  Dan maar een 180 graden bocht gemaakt richting de luchthaven van Coolidge (P08). In het verleden was ik hier al meermaals geweest dus dit mocht op zich geen probleem geven. Tijdens het korte stukje hier naar toe, slechts een 5-tal minuten, kreeg ik een gesimuleerde motorpanne. Op zicht geen groot probleem vermits je met een tweemotorig toestel vliegt, al vergt het wel enige inspanning en concentratie om het toestel met 1 motor op de grond te zetten.

Eenmaal in Cooldige aangekomen op 1 motor, en landing gemaakt gevold door opnieuw op te stijgen, moest ik 2 circuitjes maken – eentje met en eentje zonder flaps – om vervolgens noordelijk te vertrekken. Eenmaal in de practice arrea werden mijn manoeuvrekunsten op de proef gesteld. Een set van steep turns, stalls en slowflight werd beoordeeld en goed bevonden. Hierna was het tijd om terug te keren naar onze  thuisbasis Falcon Field. Een landing op de nummers aan het begin van de piste werd er mijn opgedragen.  Het werd er net iets na, maar toch nog ruim binnen limieten dus dit was ook geslaagd.

Na de vlucht viel het eindverdict: geslaagd! Heel wat druk viel van mijn schouder af. Hiervoor had ik de afgelopen 7 maanden toch ten slotte voor gewerkt. Vanaf toen ben ik officieel commercieel piloot.

Hoe gaat het nu verder?

Op dinsdag ochtend 1 maart kom ik terug aan in Brussel gevolgd door briefings over het vliegen in België op 3 maart.  Ons trainingsprogramma voorziet nog 6 vluchten en een IR check in Belgie. Hiervoor heb ik ongeveer een 3-tal weken want op 28 maart begint mijn ACPP – een uitgebreide MCC – op Airbus 320. Voor mij was dit een zeer bewuste keuze, maar meer hierover volgt later.

Nog 6 uur te gaan en we staan weer in Brussel!

Groetjes,

Vincent

IFR naviagties

Life goes on, ook in 2011. Intussen zijn de eerste vluchten van het nieuwe jaar ook weer een feit. Stilaan begint het voorlopige einde van de IFR training in zicht te komen, maar laat nu dat juist het leukste deel zijn. Net zoals tijdens mij VFR fase doe ik nu een aantal navigatievluchten . Vorige week zijn we onder andere naar Blythe, Yuma en San Diego geweest. Vooral die laatste was behoorlijk interessant om te vliegen. Mijn flightmate heeft de vlucht richting San Diego gedaan met oa een touch and go in Yuma, waar overigens een Boeing 787 stond, en de schitterende nadering over de stad zelf tot op de internationale luchthaven. Op zulke momenten voel je je toch maar klein, als je met je Diamond 40 tussen de grotere jongens – lees B737 & A320 – gaat hangen.  Ginder van plaats verwisseld en vervolgens heb ik de terugweg gevlogen met een vertrek over de stille oceaan en een schitterend uitzicht over de kust. Drie uur en een touch en go in Yuma later stonden we weer op vertrouwde bodem.

Waarom een touch en go maken in Yuma? Yuma is een van de weinige luchthavens waar je een PAR nadering kan vliegen. Tijdens zulke nadering sta je in continue radioverbinding met een controleur die je als het ware door de gehele nadering praat. Hij geeft je richtingen en hoogtes om te vliegen en tijdens de laatste delen van de nadering zegt hij of je links/ rechts van de landingsbaan zit en of je te hoog of te laag zit voor een goed glijpad.

Intussen is missie 100 ook al een feit en het begint hier hoe langer hoe meer af te korten. Zoals we momenteel gepland staan gaan we terug voet op Belgische bodem zetten rond 15 februari. Nog een dikke maand te gaan dus.

Morgen is het ook weer mijn verjaardag. Het zal een speciale worden. Voor het eerst in het buitenland en de getallen veranderen ook weer grondig. Van een 1 naar een 2, dus gedaan met het tiener zijn, op naar de echte volwassen wereld, hoewel dat je dankzij een school als SFA daar wel sinds het begin van de opleiding in gedropt bent.

Groetjes uit een zonnig Amerika,

Vincent