Even iets totaal anders, op vraag van een aantal toffe studenten:
Burn Studios doet vette shizzle met muzikanten als Peaches en de legendarische labels Casablanca Records en Gomma Records. Dankzij hen kan je je talenten als deejay bewijzen door een nummer online te remixen. Als je wint, wordt het officieel uitgebracht bij Gomma Records. Hoe strak is dat? Deelnemen doe je door naar deze link te surfen: http://burn-studios.com/news/casablanca_reworks_remix_contest
Bij het schrijven van dit bericht zit ik op een slordige 35000 voet ergens op de grens tussen de Verenigde Staten en Canada. Dit betekent concreet dat het Amerika avontuur er op zit en een cpl licentie binnen is!
Sinds het laatste blogbericht is er nog heel wat gebeurd. Na mijn geslaagde 104 check – wat onze interne instrument check is – ben ik midden januari op de DA42 beginnen vliegen. Dit is een lichte tweemotorige 4-zitter. Twee maar 180 paarden op de vleugels en weer een G1000 aan boord, dus klagen mogen we zeker niet.
De eerste missies verliepen heel goed en we gingen tegen een heel goed tempo vooruit. Tot er begin februari een bericht uit Brussel kwam dat er tot en met 23 februari geen checkinstructeur beschikbaar was. In onze opleiding is het echter zo dat onze eindcheck in Arizona door een Belgische examinator – toegewezen door de BCAA – moet afgenomen worden. Twee weken zo goed als niet vliegen was hier het resultaat van.
Maar goed, op 24 februari was het dan zover. De dag der dagen, de vlucht der vluchten (tot nu toe) was ingeroosterd. Op het programma stond een navigatie naar Tucson (KTTUS). Het eerste deel van het ‘examen’ was een mondelinge ondervragen over oa regulering, gekozen route en technische vragen over het vliegtuig in kwestie. Eenmaal opgestegen zijn we begonnen met de navigatie tot op een bepaald moment wanneer ik moest uitwijken door gesimuleerd slecht weer waardoor ik geen grondreferenties zou kunnen behouden. Dan maar een 180 graden bocht gemaakt richting de luchthaven van Coolidge (P08). In het verleden was ik hier al meermaals geweest dus dit mocht op zich geen probleem geven. Tijdens het korte stukje hier naar toe, slechts een 5-tal minuten, kreeg ik een gesimuleerde motorpanne. Op zicht geen groot probleem vermits je met een tweemotorig toestel vliegt, al vergt het wel enige inspanning en concentratie om het toestel met 1 motor op de grond te zetten.
Eenmaal in Cooldige aangekomen op 1 motor, en landing gemaakt gevold door opnieuw op te stijgen, moest ik 2 circuitjes maken – eentje met en eentje zonder flaps – om vervolgens noordelijk te vertrekken. Eenmaal in de practice arrea werden mijn manoeuvrekunsten op de proef gesteld. Een set van steep turns, stalls en slowflight werd beoordeeld en goed bevonden. Hierna was het tijd om terug te keren naar onze thuisbasis Falcon Field. Een landing op de nummers aan het begin van de piste werd er mijn opgedragen. Het werd er net iets na, maar toch nog ruim binnen limieten dus dit was ook geslaagd.
Na de vlucht viel het eindverdict: geslaagd! Heel wat druk viel van mijn schouder af. Hiervoor had ik de afgelopen 7 maanden toch ten slotte voor gewerkt. Vanaf toen ben ik officieel commercieel piloot.
Hoe gaat het nu verder?
Op dinsdag ochtend 1 maart kom ik terug aan in Brussel gevolgd door briefings over het vliegen in België op 3 maart. Ons trainingsprogramma voorziet nog 6 vluchten en een IR check in Belgie. Hiervoor heb ik ongeveer een 3-tal weken want op 28 maart begint mijn ACPP – een uitgebreide MCC – op Airbus 320. Voor mij was dit een zeer bewuste keuze, maar meer hierover volgt later.
Life goes on, ook in 2011. Intussen zijn de eerste vluchten van het nieuwe jaar ook weer een feit. Stilaan begint het voorlopige einde van de IFR training in zicht te komen, maar laat nu dat juist het leukste deel zijn. Net zoals tijdens mij VFR fase doe ik nu een aantal navigatievluchten . Vorige week zijn we onder andere naar Blythe, Yuma en San Diego geweest. Vooral die laatste was behoorlijk interessant om te vliegen. Mijn flightmate heeft de vlucht richting San Diego gedaan met oa een touch and go in Yuma, waar overigens een Boeing 787 stond, en de schitterende nadering over de stad zelf tot op de internationale luchthaven. Op zulke momenten voel je je toch maar klein, als je met je Diamond 40 tussen de grotere jongens – lees B737 & A320 – gaat hangen. Ginder van plaats verwisseld en vervolgens heb ik de terugweg gevlogen met een vertrek over de stille oceaan en een schitterend uitzicht over de kust. Drie uur en een touch en go in Yuma later stonden we weer op vertrouwde bodem.
Waarom een touch en go maken in Yuma? Yuma is een van de weinige luchthavens waar je een PAR nadering kan vliegen. Tijdens zulke nadering sta je in continue radioverbinding met een controleur die je als het ware door de gehele nadering praat. Hij geeft je richtingen en hoogtes om te vliegen en tijdens de laatste delen van de nadering zegt hij of je links/ rechts van de landingsbaan zit en of je te hoog of te laag zit voor een goed glijpad.
Intussen is missie 100 ook al een feit en het begint hier hoe langer hoe meer af te korten. Zoals we momenteel gepland staan gaan we terug voet op Belgische bodem zetten rond 15 februari. Nog een dikke maand te gaan dus.
Morgen is het ook weer mijn verjaardag. Het zal een speciale worden. Voor het eerst in het buitenland en de getallen veranderen ook weer grondig. Van een 1 naar een 2, dus gedaan met het tiener zijn, op naar de echte volwassen wereld, hoewel dat je dankzij een school als SFA daar wel sinds het begin van de opleiding in gedropt bent.
Aan iedereen mijn beste wensen voor het nieuwe jaar. Dat 2011 een jaar vol vreugde , succes en vriendschap mag worden waarin we het beste van onszelf kunnen geven.
2011 Wordt voor mij hopelijk een speciaal jaar. Hopelijk zal ik ergens in 2011 mijn studentenstatus kunnen inruilen voor de status van 'werkende' mens. Het zal niet makkelijk worden, zeker omdat de crisis in Europa nog een beetje blijft hangen. Wereldwijd zijn de jobvooruitzichten toch iets beter, dus ik heb er wel hoop op.
Eerst en vooral de training hier afwerken in de VS en dan nog naar België voor de resterende DA42 missies en de ACPP, waarover later meer.
Via deze weg wil ik ook even heel het team van de school bedanken. Ik denk dat zij voor ons een trainingsomgeving creëren waar de meeste studenten enkel maar van kunnen dromen. SFA, you're the best!
De laatste post dateert intussen al van meer dan een maand geleden. Ik moet me stilaan beginnen te schamen...
Wat is er zoal veranderd? Veel!
Sinds einde oktober vlieg ik op een ander vliegtuig. De schattige 2-zitter die de Diamond 20 was moet nu plaats maken voor een groter, meer performant en complexer toestel: de Diamond 40. Ok ok, voor de niet luchtvaartkenners zal dit waarschijnlijk allemaal op elkaar lijken.. 4 plaatsen in plaats van 2, toch niet zo'n groot verschil?
Op zich blijft de basisfilosofie wel gelden: een groot zweefvliegtuig gemaakt uit composietmateriaal met een motor op. (Diamond filosofie) De Diamond 40 is echter wel een stukje zwaarder, heeft een sterkere motor, is uitgerust met een variabele pitch propeller en in de cockpit prijkt een Garmin G1000 systeem.
Vooral dat laatste systeem is een grote stap voorwaarts in vergelijking met de - nog analoge - cockpit van de DA20. De G1000 is een soort geïntegreerd systeem dat al zijn data op 2 kleurenschermen mooi grafisch in de cockpit presenteert. Het systeem heeft zeer zeker zijn voordelen, maar om alle functies vanaf het begin te volle te gebruiken is soms wel een uitdaging. Een kort filmje zegt zoveel meer dan woorden...
Een nieuw toestel luidt ook een nieuwe fase van vliegen in. Wat voordien op het zicht moest gebeuren in combinatie met kaarten is nu zo goed als vervangen door radionavigatiemiddel. Alles op instrumenten dus... De befaamde "hood" heeft zijn intreden gedaan in mijn leven. De hood is een soort kap die er voor zorgt dat wij enkel naar onze instrumenten kunnen kijken en niet naar buiten. Buiten tijdens het opstijgen en landen zie ik dus niet zoveel meer van de wondermooie woestijn...
Intussen zijn ook al mijn nachtvluchten de revue gepasseerd. Voor de Europeese luchtvaartautoriteiten moeten wij een bepaald aantal uur nacht tijd gelogd hebben en bovendien één uur solo en op z'n minst 5 landings/take-off's gemaakt hebben. Vooral dat laatste was echt heerlijk om te doen. 's Nachts alleen patterns met een Diamond 40 draaien..het had iets.
Natuurlijk last but not least: de checks! De fase op de 40 loopt van missie 66 tot en met missie 104 met checks op M80, M90 en M104. Intussen is mijn volgende vlucht alweer missie 89 dus de 90 check zit er volgende week aan te komen. De hoofdbrok in deze check zijn holdings. De 80 check, die intussen al weer even achter mij ligt was echt een van mijn betere checks tot nu toe, wat toch weer wat vertrouwen richting de 90 geeft.
Iets later dan verwacht ga ik mijn vfr-check hebben. Tijdens mijn laatste solomissies heb ik heel wat problemen gehad met het weer waardoor ik soms 3 dagen moest wachten tot het weer goed was om een bepaalde vlucht te kunnen doen. Normaal gezien staat mijn check gepland op zaterdag (23/10).
In tussentijd heb ik mijn fotowebsite ook geupdate. Foto's zijn nog steeds te vinden op www.vincent-piloot.tk
Nog even stressen en dan hopelijk op naar de Diamond 40!
Even tijd voor een korte update. Momenteel ben ik bezig met mijn vfr navigaties. Vluchten van 4 uur en 750km zijn momenteel geen uitzondering. Zowel bestemmingen in het noorden, westen, oosten en zuiden zaten al in het programma.
Nog 4 missies te gaan en het is weer tijd voor de volgende check. Dit zal de laatste check in de vfr fase zijn. Als ik deze check slaag kan ik beginnen te vliegen op de Diamond 40. Hopelijk later hierover meer.
Even een korte update vanuit de VS. Vandaag exact 2 maanden geleden kwamen we hier aan, volstrekt uitgeput maar we keken uit naar ons nieuwe leven. Na 2 maanden zitten we er volop in, het leven van een student piloot.
Wat is er zo gebeurd de laatste maand? Veel! Ik heb meer solo's gevlogen, wat meer vertrouwen gewonnen en daarna begon het navigatiewerk. Opnieuw een check om na te gaan of ik kon navigeren en hupsa, nu mag ik rondvliegen naar bestemmingen waar je me de auto makkelijk 2 a 3 uur zou over doen maar met het vliegtuig maar een uurtje.
Het leven zelf tijdens de navigatieperiode is soms wel hard. Opstaan rond een uur of 3 begint meer regel dan uitzondering te worden maar eenmaal je 's ochtends hoog in de lucht hangt weet je waarom je het doet. Vliegen blijft echt fascinerend, iedere vlucht dingen bijleren, a never ending story!
Toch even mijn blog bijwerken dacht ik, zo op een doordeweekse avond in Mesa. Op een maand tijd is er héél veel gebeurd. Even een overzicht:
Ik ben dus op 29 juli aangekomen in Mesa , Arizona. Onze trip naar hier is niet zonder slag of stoot verlopen. Onze vlucht vanuit Brussel naar Washington is afgeleid naar Richmond door onweer, waardoor we in Washington onze vlucht gemist hebben richting Phoenix. Uiteindelijk, want het was niet zo makkelijk omdat we met een groep van 6 onderweg waren, heeft United Airlines ons geboekt op een vlucht naar Denver om de dag erna verder te reizen naar Phoenix. Op zich geen echt groot probleem en na een extra nachtje Denver zijn we na 30 uur reizen uiteindelijk in Phoenix aangekomen. Tijd voor te slapen? Geen sprake van! Direct naar school om een hele stapel papieren en procedures te regelen.
Onze eerste week was opgevuld met allemaal briefings omtrent een hele boel zaken. Hoe zit het luchtruim hier in elkaar? Hoe ziet je vliegtuig er uit? Hoe verlopen de schoolprocedures? Al onze vragen werden beantwoord in 5 dagen tijd. Verder was deze week er vooral om onze draai hier wat te vinden en ons aan te passen aan 'the American way of life" Voor sommige mensen is dit aardig gelukt, voor mij blijft het nog iedere dag aanpassen. Door een of andere reden mis ik toch wel de gezelligheid van Europa. Amerika is een totaal andere mentaliteit, eentje met zowel positieve als ook met negatieve aspecten.
Na exact een week Amerika zijn we begonnen met voor wat we gekomen waren: vliegen! Tijdens de uren voor mijn eerste vlucht had ik toch wel wat zenuwen. De eerste keer echt gaan vliegen, de eerste keer zelf de controle over een vliegtuig...spannend! Ik moet toegeven, mijn eerste vlucht was een overweldigend gevoel van emoties maar tegelijk ook een mix van euforie en een deel twijfel. Nog 10 vluchten te gaan en ik moest alleen met dit vliegtuig vliegen. Naarmate de missies vorderden steeg mijn zelfvertrouwen meer en meer. Op een moment was het er dan: morgen je eerste solo.
Mijn eerste solo was schitterend. De condities waren ideaal: niet te veel wind, een zondag ochtend met zeer weinig verkeer op en rond Falcon Field, een stralende zon. De eerste keer alleen taxiën was op zich al raar, maar wanneer je op de landingsbaan staat, de woorden "takeoff, I've controls" uitspreekt maar er geen antwoord komt van iemand in de rechterstoel komt besef je pas: ik ben hier helemaal alleen. Motorvermogen loopt op, je begint te accelereren en op een bepaald punt begin je met de rotatie en het moment dat je los komt van de grond: onbeschrijfelijk! Uiteindelijk heb ik tijdens mijn eerste solo 3 landingen gemaakt. Het gevoel na de vlucht was zo schitterend. Solo gevlogen! Na de vlucht de standaard rituelen: das doorgeknipt, een emmer water op de tarmac over mij en erna in uniform het zwembad in.
Intussen zit ik een week en 6 vluchten verder, rustig aan het vliegen en aan het opbouwen naar de volgende check, die er normaal al binnen een 10-tal missies is.
Moesten jullie vragen hebben over het leven hier, over Sabena Flight Academy of gewoon over "Ik wil misschien ook wel piloot worden", stuur gerust een mailtje naar vincent[PUNT]vanhumbeeck[AT]gmail[PUNT]com . Feel free!
Het is zover! Ik zit op dit moment op een hoogte van 34000ft ergens tussen Europa en Amerika in een Boeing 767 van United Airlines.Hoe langer hoe meer begin ik te beseffen dat het nu wek echt menens wordt. Twee jaar lang heb ik uitgekeken naar deze dag en plotseling was hij daar..de dag dat we zouden vertrekken voor zes maanden Amerika. Twee jaar lang is dit de grote motivatie geweest om mij achter mijn boeken te zetten en te leren, eerst om mijn 6e jaar succesvol af te ronden, later om mijn APTL theorie te studeren. Wow, wat gaat de tijd eigenlijk snel!
Het feit dat ik op dit vliegtuig naar de VS zit wil ook zeggen dat ik mijn ATPL theorie succesvol heb afgerond. Het heeft wat uren studeren gekost, maar ik had voor het eerst echt een goed gevoel bij het leren. De motivatie was groter dan ooit tevoren. Uiteindelijk ben ik afgeklokt op een gemiddelde van 93%, met als extremen AGK (85,6%) en performance (100%). De theorie ligt nu achter mij, op naar de praktijk!
Het praktijk gedeelte bestaat uit twee delen. Het eerste deel vindt plaats in de VS, het tweede opnieuw in België. In het eerste deel, waar ik nu aan ga beginnen, maken we meteen ook onze eerste echte vlieguren. De toestellen die we hiervoor zullen gebruiken zijn er van het Oostenrijkse Diamond Aviation en dus geen Cessna of Piper vliegtuigen. Het grote verschil ten opzichte van andere vliegtuigen is dat de Diamond 20, 40 en 42 uit composietmaterialen vervaardigd is, wat het toestel weer lichter etc. maakt.
Geografisch gezien zal ik dus de volgende 6 maanden doorbrengen in Mesa, een ‘suburb’ van het grote Phoenix, dat in de staat Arizona ligt. Grof weg gezien op een kaartje van de USA is dit dus links onderaan, bijna tegen Mexico. Jep, links onderaan… heel wat tijdsverschil dus! 9 Uur (vroeger) in de zomer (zoals nu dus) en eenmaal het winteruur in België ingaat, is het tijdsverschil nog – maar - 8 uur. Ter plaatse verblijven we in het appartementencomplex ‘The Spings’ At alta Mesa. Foto’s en een iets uitgebreidere uitleg volgen later.
Zoals sommige al wel weten is onze promotie opgesplitst in 3 groepen om naar de VS te vertrekken. Zelf zit ik in de 2e groep (15B). Vijf weken voor ons is er al een groep van onze promotie vertrokken. Intussen zijn er al heel wat 15A’ers solo gegaan. Via deze weg zou ik hen ook willen feliciteren. Mannen (en ook vrouwen), jullie hebben dat super gedaan! Many Happy landings toegewenst!
Een van de volgende dagen zal ik nog even een korte update schrijven over de eerste dagen Arizona. Verder ben ik van plan om een Flickr’s fotostream of dergelijke aan te maken om zo toch wel makkelijk foto’s te kunnen delen.
Posts
